از ميان كنجكاوي ها و علاقمندي هايم يكي، ورق زدن كاتالوگ ها و نشريات قديمي است و رهگيري آثار هنرمندان شاخص امروزي در گذشته و زماني كه هنوز در ابتداي راه بوده اند و پيگيري روند تحول آثارشان از گذشته تاكنون و يا احيانا توقف كارشان.يكي از اين كاتالوگ ها، مجموعه آثار كارتونيست ها و كاريكاتوريست هايي است كه در قالب نمايشگاهي با موضوع سلمان رشدي و آيات شيطاني، در دو بخش كودكان و نوجوانان و بزرگسالان، در سال 1372 در تهران برگزار شده است. چيزي كه در اين كاتالوگ توجه من را جلب كرد صفحه مربوط به معرفي برگزيدگان كودك و نوجوان بود . به 18 شركت كننده كودك در پاراگراف آخر كه توسط هيئت داوران مورد تقدير قرار گرفته اند، فقط يك جعبه مدادرنگي داده شده است! در حالي كه از باقي برگزيدگانِ كودك و نوجوان تقدير شايسته تري به عمل آمده است. نكته جالب و در عين حال غم انگيز اين است كه  ظاهرا هيچ يك از اين هيجده كودكِ تقديري با جعبه مداد رنگي!، در سال هاي بعد، هنرهاي تجسمي را به طور جدي ادامه نداده اند و من بالشخصه نتوانستم آنها را بشناسم (البته شايد در حيطه هاي ديگر غير از هنرهاي تجسمي فعال باشند و مطرح)، در حالي كه باقي برگزيدگان اغلب از هنرمندان مطرح اين روزها در زمينه هاي مختلف هنرهاي تجسمي هستند: مسعود سيد كشميري (كارتونيست و نقاش)، بهراد جوانبخت (گرافيست برنامه خندوانه)، جلال رحمتي (برادر جمال و مجسمه ساز)، امين مويدي، محسن ظريفيان، رحيم بقال اصغري، علي شاه علي، عليرضا تهمتني (همگي از كارتونيست هاي مطرح) و ...

اين درست است كه نمي توان به گونه اي قطعي، اين نمايشگاه را تنها عامل انگيزه بخش براي اين هنرمندان  دانست، اما همچنين نمي توان تاثير اين مسابقه و مسابقاتي از اين دست را در تشويق و ترغيب هنرمندان به ادامه راه ناديده گرفت. شايد اگر آن 18 نونهال پاراگراف آخر هم تقديري شايسته تر مي شدند امروز از صاحب نام هاي عرصه هنر هاي تجسمي و كارتون بودند.