او در شناخت وتجزیه وتحلیل چهره اجزا را به سه مرحله تقسیم وبه پیشرفت می رساند . اول مرحله قیاس "نتیجه گیری یا سیلوژیستیک" ،دوم مرحله استقراء"جستجو کردن یا متدولوژیک" ،سوم مرحله دیالکتیک زبان هنر . با این ترتیب دوره منطقی تکامل خلاقانه هنرش رشد میکند .یعنی قواعد وموازین پیوندها وارتباطات بین چهره ومنطق مفاهیم ،از منطق صوری آغاز میشود ومبه منطق مضمون می گراید . منطق "صوری" فرم فقط از اشکال وصورت های منطقی "ارتباطات بین مفاهیم واحکام را از نظر درست بودن شیوه کاریست" مطالعه میکند وروابط ماهوی وارگانیک پدیده ها واشیاء را صرفا در نظر ندارد . در مرحله قیاس نقش معجزه آسائی ما برای تجربه وتعمیم وقضاوت های کلی واستنتاجات قائل می شویم . اساس شیوه قیاس که عبارت است از قضاوت منطقی اجزای چهره که معمولا برسه حکم استوار است وقاعدتا از دو محمل "یا دو قضیه " یکی حکم روانی عمومی وقضاوت کلی ودیگری حکم زیبائی وقضاوت جزئی ،حکم سوم که نتیجه یا استنتاج نامیده میشود بدست می آید که قضاوت تازه ای است وضرور است .مثلا او در چهره "جورج لوکاس وماندلا"ترکیب بندی هندسی اش را کمال می بخشد .در بازی با سطوح مستوی رنگی وسیاه وسفید وبخش بندی فضاهای مریی ونامریی اتودهایش کاملا مشخص ومتعدد است . او با آگاهی به هندسه طبیعت عام ،به هندسه سنجیده ای ،که قوانین آن بر بشر وطبیعت تسلط دارند وزندگی مادی ومعنوی مارا در میدان درک وجاذبه اش می چرخاند ،وقوف یافته است ،یا ناخودآگاه آن چرخش بی اختیار را حس کرده وتصویر میکند . او به مدد رنگ وخط این داد وستد ذهن وزندگی را در عرصه نظم علمی جهان دنبال میکند . او در چهره هایش کوشیده تا در نظم نفوذ کند وقوانین آن را بشناسد ؛به خاطر شورش برضد هر چه در این نظم کهنه شده است ،یا آن را نمی پسند . برای جایگزین کردن نظم هندسی دیگر به جای آن .وچه شگفتا که همه این کوششها ی ضد نظم درون نظمی وسیعتر ویا یک بی نظمی نامریی پدید می آورد .البته قیاس ونتیجه گرفتن از استدلالات انواع مختلف دارد که در علم منطق صوری آموخته میشود . وجه مشخصه قیاس آن است که یک عمل منطقی وفعالیت زیبایی شناسی انجام میگیرد . فضا وتک چهر ه ها که در فضا حضور دارند به خاطراستفاده از جاری شدن خطوط ورنگ در چهره در فضا وحرکت عکس آن ،یک کمپوزیسیون متحرک می سازند . که حالتی نمایشی وپویا به اثر می بخشد . این دینامیسم ساختاری که با استفاده از نسج همسان رنگی وسطحهای به یکدیگر بدل شونده پیدید آمده ،که بدعتی در چهره های کاریکاتوریش به شمار می آید . مارکس می گوید "انسان باید در پراتیک حقیقت را ثابت کند " ما باید بدانیم که مطالعاتی از این قبیل در واپس نشاندن مرزهای آن آزادی که هنرمند برای بدست آوردنش از "ناتورالیسم" روی گردانده موثر واقع می شود .خانبرای اما با دقت صد درصد علمی آثار ناشی از تمرکز بینایی بر خطوط ساده واشکال هندسی خالص وتمرکز بر انگیزه های ناب وتفاوتهای رنگی کاملا تنظیم شده را دنبال می کند . او با کوششهای خلاقانه اش قوانینی را که عملا در روح انسان ریشه دارند هدایت می کند ودر این حیطه ی بسیار ناشناس سرچشمه های پنهانی از آثار خلاق این هنرمند قرار دارد که نیروی بیانی گوهرینی دارد . با آرامش یا تنش ،که بازی حرکت وزمان وفضا وحرکت است ما را به یاد دانشمندانی می اندازد . که در کشفیات تصویری ماده می بینند . همه اینها بازتاب درونی ترین عواطف ذهنی هنرمند است . در چهره های اغراق شده اش دقیقا همانند عکس های میکروسکوپی عناصری ماجرا ساز است که به عکسی از مجموعه عکسها ی متحرک می ماند . تک عکسی است از فرآیندی که دائما در تحول است ونشانه هایی از دستکاریهای شگردهای مقدماتی عملیات را با خود دارد . چالش بین فرم وساختارهای عقلانی که در نهایت چهره های دفرمه شده اش را به قوانین مفهوم می رساند .مفهوم از جهات عمومی وماهوی شیئی را منعکس میکند وعلائم درجه دوم وفرعی وظاهری را طی عمل "تجرید " کنار میگذارد . دست یافتن به مفهوم یک گام بزرگ به جلو در روند شناخت آثارش است .مفاهیم به یک باره حاصل نمیشوند زیرا که مفهوم ،محصول تجرید است وتجرید عملی یک باره نیست .بلکه روندی طولانی ونتیجه پراتیک در ترکیب انتظام درونی ومعماری صوری به تعادلی دقیق است . در چهره" ارنست همینگوی " اگر چه تمام غنای چهره فرد وانبوه خواص مختلف وشیئی در مفهوم صرفا منعکس نمیشود ،در عوض جهات درونی وضروری وسرشت آن که برای شناخت حسی دست نیافتنی است ،ملموس است . انتقال از مرحله حسی به نخستین پله مرحله تعقلی شناخت "مفهوم" یک انتقال جهشی است که طی آن کیفیت روند شناخت تغییر می یابد وکیفیتی نو ،منطقی بجای تجربی ،به جای حسی پیدا میشود . آنچه در مورد کارهای خانبرای محسور کننده است توازنی است که او بین فرم وحرکت می آفریند ؛ میان حس ناب وامر ناملموس . در جایی که کافکا می نویسد "تصویر شرط دیدن است" به عبارت دیگر تغییرات کمی فقط در در صورتی در کیفیت موثر خواهند شد که از حدود واندازه معینی بگذرند وبه نسبت معین باشند . این یک قانون عینی وعمومی تکامل دنیای مادی است که در تکامل چهره های کاریکاتورش هم صادق است .خانبرای گام بلندی بر می دارد . از پرداخت صریح وسریع به مضمون فاصله میگیرد .از شگردهای شتاب آلود وآگاهانه گرافیکی به آیین صبورانه وپیچیده اثر می رسد ،ارتقاء مضامین شخصیتها ی اجتماعی وسیاسی آثار او را به نگرشی پرتامل به هستی ؛او را هنرمندی مفهوم گرا در چهره کاریکاتور معرفی میکند . مفهوم همراه با فرم مناسب در هم تنیده اش یگانگی ساختاری را بیشتر نمایان میکند . فضاهای متفاوت ولایه های منطبق برهم در سطح تابلو دیده میشود که حرکت رنگهای مسطح مرتبط، آن جهان واحد اما چند رویه رادرنظر می آورد . این فضاهای چند پارچه گاهی با خط از هم جدا می شوند وگاه آن خط فاصل حاصل تمایز دو ناحیه رنگی از یکدیگر است . گویی خانبرای دو یا سه بوم را روی هم قرار داده که از هر بوم بریده ای وحاشیه ای پیداست . یورش رنگ سفید به فضای اطراف سلطه دارد ورنگهای دیگر در ترکیب با رنگ مسلط، فضاهای لایه زیرین را می سازند.گاه در تجربه ای متفاوت مثل چهره "اوباما" لایه زیرین فضای سفیدپوشاننده را می درد واز پس فضای مه آلود تعلیق خودرا به نگاه تماشایی می کشاند . چنان که حس میکنیم اثر از عمق شروع شده به سطح می آید تا با حرکتی نوسانی عرض وطول پرده را بپیماید ودوباره با دوران دیوانه وارش تثبیت کند . این همان تبادل نیرو بین ساختار معنوی ومعماری ظاهری است . در سایه روشن هایی که خانبرای از رخنه سطوح رنگی پدید آورده انسانها واشیاء وجانوران وفضاهای طبیعی را به حدس وگمان در می یابیم . فیگورهایش به طرف انتزاعی شدن میل دارند .با حداقل حجم لازم برای بیان موجودیت خود ،حرکتی وفضایی –مضمونی وشکلی –جبری واختیاری –حسی وشناختی .همانطور که در آسمان وزشی هولناک ،حجمی از فنا را می بلعد وهمه اینها از بین تمام روابط ومناسبات بین اشیاء وپدیده ها ،حرکت رنگسایه های سفید وسیاه –که همگی مربوط به ماهیت پدید ه ها میشوند ومحتوای سرشت وسمت حرکت وتکامل آن را تبیین وتعیین می کند .همان رشته مناسبات وروابط که مربوط به ماهیت است نه ظواهر ،مربوط به ضرورت است نه تصادفی واتفاقی پدیدار است نه گذر موقتی ،تکرار می شود وچنین مناسبات که بیانگر وحدت ،در کثرت پدیده ها ویگانگی در تنوع آنهاست . همان چیزی که خانبرای به خلوص سبک خود ،که آزادی در حرکت بخشیدن به عناصر ساکن آثارش است برسد ،در فضایی که بیانگر خصلت ویژه وجهت تکامل است . آیا هنرش نمایانگر احساس عاطفی وفوران هیجانی اوست ؟ یا برای تعادل بخشیدن به ترکیب بندی وفرم وموازنه رنگی اثر آمده است ؟ ویا آن گونه که من تعبیرش کردم . هر چه هست ما با دیدن آثارش به حدوث وقایعی در لایه لایه زیرین آثارش می رسیم . که رسالتی وسرشتی به پدیده تکامل پیدا کرده است . کارهای خانبرای همانا دیدن و بیان کردن تناقض های بافت اجتماعی یک دوران به منظور فائق شدن بر آنهاست. حال آنکه چهره های اغراق شده ی ایده آلیسمی او، بنا کردن عالمی است ورای این تناقض ها به منظور موجه دانستن وحفظ کردن آنها. این تقسیم بندی آثارش برمبنای تصوری خوشبینانه و قاطع از واقعیت است که میان واقعیت "راستین" و واقعیت ساختگی و بدلی تمایز قائل می شود. تا حدودی بار قاطعیت ایدئولوژیکی دارد و اساسا بیانی است از ذهنیتی آرمان ساز. من خیال می کنم بدون شوق و جذبه نمی توان هنر واقعی به وجود آورد. آدم خیلی آسان تر می تواند سبک نا هنجار خود را تصحیح کند. شاید بجا ومناسب باشد چند کلمه را که تقریبا در آثار یاسر خانبرای دیدم را دوباره خاطرنشان کنم: ارشاد، الهام، اراده، پندار و خدمت کردن. حقیقتا این کلمات درک عمیق وظایف روحی وروانی آثارش را منعکس می- کند: معرفی انسانهای یک جامعه نو، انسانهای واقعی نه طرحها وسایه ها، انسانهایی با زندگی پیچیده ی غنی و عظیم که خانبرای با اجراهای زیبایش برای مخاطب به ارمغان می آورد .

ئێسته‌، ژین ته ‌نیا به‌ خۆڕایی له‌ چاوه ‌ڕوانیدایه‌، چاوڕوانی شتێ که‌ هه ‌رگیز به ‌دی نایێ، ئه ‌و شته ‌ی که‌ نابێ چاوه ‌نواری که ‌یت.

سووره‌ گوڵ و چه ‌قڵه ‌کانی خه ‌ڵکی و قسه‌ کانی گوڵه ‌به ‌ڕۆژه‌ و ڕوومه‌ تی.

هه ‌موو و تێکڕا په ‌شێون و چاوه ‌نوار ... وايه؟! .............. اکنون زندگی تنها به عبث در انتظارست در انتظار چیزی که هرگز نخواهد آمد چیزی که نمی باید به انتظارش ماند گل سرخ با خارهایش مردم با حرف هاشان گل آفتابگردان با چهره اش . همه وهمه پریشانند ودر انتظار مگر نه ؟.