نوشته: داود یاراحمدی-منبع نوشته آرتنا
مسئله تشکل، انجمن، صنف و یا هر چیز دیگر درباره کاریکاتور و کارتون کشور، مسئله دراز دامنی است که تصور می کنم مثنوی هفتاد من کاغذی است که آخرش هم به درد خمیر شدن خواهد خورد.
سالهاست که در این مورد نشست های زیادی با حضور افراد مختلف در این عرصه صورت گرفته اما در نهایت، هیچ نتیجه ای حاصل نشده است.
برای اولین بار گروهی از کارتونیست های توانمند و خوش ذوق کشور (سيدمسعود شجاعي طباطبايي، بهرام عظيمي، افشين سبوكي، كيارش زندي، سيروس عظيمي و نيك‌آهنگ كوثر) گرد هم آمدند و اقدام به تشکیل هسته اولیه انجمن کاریکاتور کشور تحت عنوان هیئت موسس نمودند. که پس از نشست ها و گفتگوها و در ادامه پیگیری های مختلف، اداره اماکن و انگشت نگاری، متاسفانه آقای نيك‌آهنگ كوثر یکی از اعضای هیئت موسس را تایید نکردند. بنابراین گروه برای شکل دهی کار خود نیاز به یک جایگزین داشت.
در همین راستا طی اعلان خبری در اولین فرصت در تاریخ یکشنبه، 10 خردادماه 1383 در خبرگزاري دانشجويان ايران، خبری مبنی براینکه ؛ "انجمن هنرمندان كاريكاتور ايران به زودي تشكيل مي‌شود" درج شد.
در پی آن - عصر چهارشنبه 27 آبان 83- جمعی از کاریکاتوریست های ایرانی گردهم آمدند تا نسبت به انتخاب دبیر هفتمین دوسالانه کاریکاتور تهران و عضو جانشین نیک آهنگ کوثر در هیات موسس انجمن صنفی کاریکاتوریست های ایران اقدام کنند.
ولی متاسفانه در آن جلسه با این که برگه هایی جهت انتخاب شخص پیشنهادی برای جایگزین نيك‌آهنگ كوثر توزیع شد، ولی با انتخاب دبیری جشنواره دوسالانه هفتم، آنقدر محفل دراز دامن گردید که قضیه انتخاب فرد جایگزین تا کنون به دست فراموشی سپرده شد.
اگر چه بعد از آن هم کارتونیست هایی در تهران و تبریز دور هم گردآمدند تا شاید بشود با پی جویی ادامه کار کارتونیست های موسس، شکل گیری انجمن را محقق کنند؛ اما نشد.
طی این سال ها نیز با شکل گیری «خانه کاریکاتور شهرداری تهران»، سعی براین بوده که این خانه نقش انجمن کاریکاتور کشور را عهده داری کند.
اگر چه در این سالها «خانه کاریکاتور شهرداری تهران» توانست با راه اندازی کلاسهای مختلف کاریکاتور با حضور مدرسین زبده و کار آمد، برگزاری نمایشگاههای گروهی، انفرادی و همچنین برگزاری دوسالانه بین المللی کاریکاتور، بار خیلی از ناداشته ها را در این زمینه به خوبی ایفا نماید؛ اما...! این «دایه گی» هیچگاه نتوانسته نقش مادرانه انجمن کاریکاتور کشور را پر کند.
با این حال شاید آن عزیزان که قصد پا نهادن در این راه برای شکل گیری انجمن کاریکاتور را دارند برای هر گونه حرکتی ابتدا باید برای سوالات زیر پاسخ های مناسبی پیدا کنند تا پازل نقشه ای که شما را قرار است به سر منزل مقصود برساند، تکمیل شود.
1- چرا گروههای موسس و بعدی نتوانستند جایگزینی برای نیک آهنگ کوثر پیدا کنند؟
2- چرا ضرورت این جایگزینی به یکباره به دست فراموشی سپرده شد؟
3- چرا وقتی می شود برای یک دوسالانه در هر یک از رشته های هنر طی یک فراخوان در رسانه های مختلف به راحتی خیل عظیمی از هنرمندان را گرد هم آورد، اما برای دوباره ای دیگر، این امکان در بخش کاریکاتور میسر نیست؟
4- با توجه به کارکردهای گذشته «خانه کاریکاتور شهرداری تهران» آیا می شود آن را جایگزین مناسبی برای انجمن کاریکاتور کشور دانست؟
5- اگر بنا بر فرض اینکه «خانه کاریکاتور شهرداری تهران» را جایگزین مناسبی برای «خانه کاریکاتور کشور» دانست آیا باید تابع ضوابط انجمن ها باشد یا تابع مدیریت های منصوبی شهردار تهران؟
6- اگر چه طی این مدت «خانه کاریکاتور شهرداری تهران» سعی داشته بخوبی وظیفه خود را به عنوان خانه کاریکاتور کشور بازنمایی کند، چرا جای خالی «انجمن کاریکاتور» کشور زمزمه هنرمندان این رشته است؟
7- اگر «خانه کاریکاتور شهرداری تهران» قرار است در جای خالی «انجمن کاریکاتور» باشد، آیا مدیریت و عوامل گرداننده آن باید منصوبی باشند، یا بایستی تابع انتخاب یک فراخوان مجمع عمومی کاریکاتوریست های کشور باشد؟
به هر حال، اگرچه طی این سالها کارتونیست ها و کاریکاتوریست های کشور توانسته اند در جرگه های مختلف جهانی خوش بدرخشند، ولی هیچکدام مرهون یک قوام گروهی یا یک تشکل انجمن نبوده است و تنها ذوق سیال و پر آینه شخصی هنرمندان این رشته بوده که توانسته نام ایران عزیز را بر قله رفیع هنر جهان برافرازد.
۰۰:۴۲ ::: ۱۶ / ۶ / ۱۳۹۳