کیفیت در هنر همیشه بر کمیت چیرگی داشته و در طول تاریخ ما همیشه شاهکارهای هنری را نه بر اساس تعداد که بر اساس کیفیت سنجیده ایم.

برگزاری صد نمایشگاه در طول یک سال یا کشیدن ده کارتون در 8 ثانیه و یا برگزاری حتی صد نمایشگاه بین المللی   یا اداره سایت و خبر رسانی ده خبر در طول یک روز هرگز در تاریخ باقی نخواهد ماند. ما  هنرمندان ایرانی در صد سال اخیر همیشه مجذوب ترقه در کردن و جار و جنجال بوده ایم تا ساختن بمب اتمی و ممارست و سخت کوشی اساسی..در حالی که  هیچ یک از این جذابیتها ماندگار نخواهند بود. دریافت دویست لوح تقدیر و صد جایزه هم از هیچ هنرمندی هنرمند نساخته است.

در این میان تنها چیزی که ماندگار است طرز اندیشه ،استقلال تفکر و مشی،ممارست در آموختن ، کیفیت و اجرای ارزشمند و خلاقانه است. شاید برای تفهیم بهتر مطلبم به دنیای شعر گریزی بزنیم بهتر باشد

اگر شما دارای ده دیوان شعر باشید

اگر فلانی هر روز صد بیت شعر گفته

اگر آن یکی درازترین قصیده جهان را سروده

اگر این یگی شاعر برای دریافت یک لوح تقدیر از شنگول آباد خودکشی میکند

اگر این یکی شاعر در تلویزیون خودنمایی میکند یا سایت شخصی ده زبانه دارد

آن یکی صد جایزه دارد و دویست داوری

دیگری یا مجله شعر یا سخنرانی ها و...همه اخلاقیات را زیر پا میگذارد

و...

یادتان باشد استاد شهریار هیچ یکی از این چیزها را ذره ای نداشت اما شاعر قرن کشور در قلب مردم جا باز کرد و شناخته شد

دیدگاه‌ها   

-1 # محمدرضا 1394-05-03 07:53

کاملا موافقم،اما متاسفانه در بین اکثریت فعالان عرصه هنر فراموش شده است.

پاسخ دادن | پاسخ به نقل قول | نقل قول کردن

بازآوری فهرست دیدگاه‌ها
خوراک‌خوان (آراس‌اس) دیدگاه‌های این محتوا

نوشتن دیدگاه

نام (اجباری)

آدرس پست الکترونیکی (اجباری است اما نمایش داده نمی‌شود)

آدرس سایت

مرا برای دیدگاه‌های بعدی به یاد بسپار

تصویر امنیتی جدید

ارسال

لغو

JComments